Ontiegelijke Takke Tocht van Jan in ‘t Touw

Door Marieke Hebinck

Op zondag 29 januari stond de gevreesde Ontiegelijke Takke Tocht van Jan in ’t Touw gepland, beter
bekend als de OTT. Ik survival inmiddels al ruim zeven jaar bij onze club, maar meedoen aan de OTT
is er niet eerder van gekomen. Blijkbaar heb ik al die jaren nodig gehad om me mentaal voor te
bereiden op deze dag. Maar eens moet de eerste keer zijn, en dat werd wel tijd.
’s Ochtends stipt om 09:00 uur zat iedereen vol spanning te wachten in de Pokkershutte. De teams
werden gevormd en met de eerste instructies konden we van start. Ik had de eer om met de ervaren
OTT rotten Marco en Frank op pad te mogen. De zogenaamde proloog was een loopetappe vanuit de
Pokkershutte. Om te weten waar we precies naartoe moesten rennen, begonnen we met een
opdracht die me het gevoel gaf in Expeditie Robinson te zitten: een vuurtje stoken en daarmee een
touwtje doorbranden om een envelop met hele belangrijke informatie te bemachtigen. We waanden
ons bijna op een onbewoond, tropisch eiland. Al hadden wij allemaal wat meer kleding aan dan de
gemiddelde deelnemer van Expeditie Robinson.
Er volgde dus een loopetappe, en onderweg verzamelden we weer nieuwe coördinaten om de route
voor de volgende fietsetappe te bepalen. Een beetje kaartlezen en navigeren kan ik wel (al zeg ik het
zelf), maar een kaarthoekmeter had ik niet eerder gezien en gebruikt. Gelukkig had ik dus twee
ervaren heren in mijn team die me de kneepjes van het vak hebben geleerd. De eerste fietsetappe
leidde ons slingerend langs de Bielheimerbeek in de richting van Varsseveld en Westendorp. Daar
konden we de fiets weer af en weer aan het puzzelen voor een loopetappe. Een (letterlijk) verdraaid
ingewikkeld kaartje maakte het ons nog lastig. Eigenwijs als wij waren, dachten we de door elkaar
gegooide kaart wel te kunnen lezen. Maar een half uur later stonden we het papier alsnog
(voorzichtig) in stukken te scheuren om deze fatsoenlijk te kunnen lezen.
Hierna konden we de fiets weer op. We trokken richting het Idinkbos, de Antoniuskapel in Sinderen
en de Aa-strang bij Voorst. Bekend terrein voor ons drieën! Waar ik het tot het begin van de middag
nog niet zo koud had gehad en dat “ontiegelijke takke” onderdeel van de tocht me nog wel meeviel,
begon de tegenwind op de fiets nu toch wel erg koud te worden. Deze etappe zou eindigen bij de
DRU in Ulft. Vlak voordat we bij de DRU aankwamen, kregen we al wat hints over welke activiteiten
ons nog te wachten stonden. Fietsend langs de Oude IJssel zag ik in m’n ooghoek een aantal mensen
kajakken op het water. “Wat een gekken”, dacht ik nog. “Met deze temperatuur het water op? Mij
niet gezien!” Om een paar seconden later te beseffen dat die mensen op het water een aantal mede-
OTT’ers waren. Ai.
Eenmaal aangekomen bij de DRU wachtte daar ons eerst het hoogtepunt van de tocht:
omhoogklimmen op de 38-meter hoge fabrieksschoorsteen en vervolgens weer abseilend naar
beneden. Wat begon met “dit ga ik echt niet doen”, veranderde in “misschien ga ik tot halverwege”
en eindigde met een klim tot de top en weer een veilige afdaling tot op de grond. Wat gaaf! En dat
kajakken? Dat viel reuze mee. Vlak op het water blijkt het minder koud te zijn dan aan de kant.
Sterker nog, ik had het warmer toen ik de kajak uitstapte dan daarvoor. Na deze verrassingen fietsten
we gezamenlijk terug naar IJzevoorde en liep de dag op z’n eind.
De Ontiegelijke Takke Tocht klinkt misschien vreselijk, angstaanjagend en als een zware beproeving…
maar ondertussen is het een te gekke dag. Een dag waarop je nieuwe dingen leert, uit je comfortzone
gaat en meer lijkt te durven dan je dacht. Waarop de tijd voorbij vliegt en je het ontzettend gezellig
hebt met elkaar. Misschien waren de weergoden mij dan wel gunstig gezind bij m’n eerste OTT, en of
ik er volgend jaar hetzelfde over denk, na een dag vol winters weer, dat durf ik niet te zeggen. Maar,
hoe dan ook, voor al mijn mede-JIT’ers die de OTT tot nu toe hebben vermeden… doen jullie volgend
jaar ook mee?

Bekijk ook de foto’s van de OTT