JIT weekend Eifel 2022
Door Sasja Chevalking
Het was wel even wikken en wegen voor het: ‘Oke, ik ga mee!’ eruit kwam bij mij. Want wat moet je nou verwachten bij een avontuurlijk weekendje weg met Jan in ’t Touw? Daar waar ik graag van a tot z alles wil plannen en weten, stortte ik me aardig in het diepe door me op te geven voor het grote onbekende sportief doen in de Duitse Eifel.
De keus om wel of niet de 190 km te fietsen naar plaats van bestemming was snel gemaakt. Dat fietsen heb ik overgelaten aan de fietsprofi’s a.k.a. fietsmalloten van de club. Grote bewondering voor deze groep mensen! Terwijl ik nog lekker lag te dutten in m’n nest gingen zij donderdagnacht om 0:00 al weg om vervolgens in meerdere etappes het hele stuk, of een deel ervan, te fietsen. De catering werd verzorgd door Peter. Van drankjes en sportvoeding tot worstenbroodjes. Even rust, eten en trappen maar weer!
Op vrijdagochtend, terwijl de fietsgroep aan hun laatste zware etappe heuvel-op begon, kon ik bij Jojanneke in de auto stappen. Frank P. reed ook mee. Ik denk dat hij heel erg heeft genoten van de playlist die we alvast samengesteld hadden voor de autorit (meidenmuziek zoals Spice Girls en Britney Spears).
Na een voorspoedig reisje kwamen we aan bij de jugendherberge waar de organisatoren al klaar stonden om ons vervolgens – eigenlijk zo’n beetje direct- weer weg te sturen voor de eerste activiteit. Dit was een oriëntatieloop waarbij we in groepjes met kaart, kaarthoekmeter en speciaal vervaardigde Jitt app onze route konden bepalen. Bij elk controlepunt kregen we in de app een nieuw coördinaat. Was ik ff blij dat ik me in het diepste geheim al had voorbereid op kaarthoekmeter en kompas gebruik. Voor een volgend tripje leer ik ook maar kaartlezen😉 want hoe, oh hoe kom ik dan toch van coördinaat a naar coördinaat b? Gelukkig waren er genoeg ervaringsdeskundigen die dit wel konden en waren we met de volledige groep op tijd voor het eten terug.
De tweede activiteit was een avondwandeling waarbij we met een knijpkat op de controlepunten telkens een neon Jit-logo moesten zoeken. In het pikkedonker door het bos struinen met hoofdlamp, knijpkat en ook nog ‘ns Gerrie daar ergens loslopend in ’t donker is op zich al avontuurlijk te noemen. Toen m’n hoofdlampje het ook nog begaf en we ongeveer recht omhoog moesten klimmen werd het toch wel superspannend. Al vastklampend aan bomen, rotsen, bosaarde en wat armen en benen heb ik me naar boven geworsteld. Uiteindelijk netjes op tijd voor een biertje weer terug want Frank E. kan gelukkig wel kaartlezen!
De avond die volgde was nog lang en gezellig….
Na een iets te kort nachtje was het zaterdag tijd voor een volgende oriëntatieloop. Bij deze trip konden we met het groepje zelf de route bepalen. Marco, Quintin en Frank E. mochten mij mee op sleeptouw nemen. Eerst weer coördinaten intekenen, yes dat kan ik….dacht ik. Ware het niet dat één van de coördinaten niet leek te kloppen. Ik kwam er niet uit, het nummer stond niet op de kaart. Met alle geduld van de wereld heeft Frank nog getracht om me uit te leggen hoe ik dat dan wel kon berekenen (de verlengde instructie heeft echter niet gebaat). We hebben er in ieder geval een prachtig looptochtje van gemaakt. De heren hebben me hierbij wederom met eindeloos geduld en bemoedigende woorden meegenomen over een afstand die ik normaal gesproken nóóit zou hebben gelopen. Wat fijn dat dit zo gaat, het geeft de sfeer van de club ook zo goed weer. Iedereen kan mee op z’n eigen niveau. We houden rekening met elkaar.
De middag was bestemd voor een fietstocht, er was een uitdagende route bedacht. Fijn, mountainbiken! Maar oh, oh wat had ik het zwaar. Het lukte maar niet om de langere stukken omhoog te fietsen. Adem kwijt en benen verzuurd. Ik moest hier afhaken, toegeven dat dit toch echt te zwaar was. Wat baalde ik daarvan zeg. Superchagrijnig in het kwadraat ben ik met een aantal dames teruggegaan naar de herberg. Eenmaal daar was het plan om te gaan wandelen. Ik koos er voor eerst wat uit te rusten en in m’n ellende en zweet te liggen marineren. Tot ik een appje kreeg: ‘We eten een ijsje, kom je ook?’ En voor een ijsje hijs ik me graag weer in m’n fietsbroek. Dus hupsa, mezelf bijeen geraapt en keihard de heuvelaf gesjeesd met m’n fietsie. Terwijl de rest wilde opstappen om weer terug te gaan kwam ik net aan. Gelukkig wilden Jan en consorten nog wachten op me. Of ik wel ff kon dooreten met dat ijsje want het avondeten…. aldus Gert-Jan.
Dat hele stuk lekker naar beneden sjezen moest uiteraard ook weer omhoog. Vreselijk, de misѐre… Met de bemoedigende woorden van Jan: ‘Kom óp Sasja, sprek die benen van ow eens even stevig toe’ ben ik alsnog weer het laatste heuveltje op gekomen. Op tijd voor het avondeten notabene! Fijn hé Gert-Jan?! 😉
Na het eten hebben we tot in de vroege ochtend vertoeft in een naburig dorp waar we middenin hun oktoberfest vielen. De ubervriendelijke lokale bevolking heeft ons na sluitingstijd van de kroeg meegesleept naar een disco, waar we met name geroeid hebben op de grond. Ik weet ook niet zo goed waarom, het was tegen die tijd ietwat wazig.
Na een powernap, zondag weer bijtijds uit bed gestapt. Wat fijn dat er dan altijd iemand is die de koffie al gezet heeft! Klaar voor de laatste activiteit: fietsen naar het voormalig militaire oefenterrein Vogelsang bij Gemünd.
Het gevoel van falen tijdens het vorige mountainbiketochtje zit er nog wel. Onzekerheid ook want er gaat maar 1 ander dame mee en die kan keigoed fietsen en de heren die gaan veel sneller en moeten dan wachten op mij… Na aansporingen van alle kanten, besluit ik toch mee te gaan. En wat een goede keuze was dat! Het weer perfect: een zachte ochtendzon en fijne temperatuur. De route was bizar mooi met glooiende paden langs het meer en door het bos, mooie uitzichtpunten, een hangbrug en ja, ook pittige klimmetjes. Die van 16% waren wel heel heftig. Na de pitstop bij Vogelsang kregen we weer wat rotsige paadjes omhoog die ik eigenlijk niet echt meer trok. En toch ook hier weer, waar ik riep: ‘Fiets maar door, ik kom vanzelf een keertje boven, jullie hoeven niet te wachten!’ was er support, werd ik toegesproken, geholpen en hoefde ik geen moment alleen te fietsen. Thanks mannen!
En toen de afdaling. Hoe gaaf was dat! Keihard naar beneden stuiven over gravelpaden, bospaden, graspaden, enz.. Dat was de klim toch echt dubbel en dwars waard!
Mensen het was een top-weekend. Een volgende keer als er gevraagd wordt of ik meega, heb ik m’n antwoord klaar. JA, IK WIL!