Wat was ik zenuwachtig, maar wat was het een mooie run! Uitdagend, veel kilometers (15,5km) door drassige graslanden en toffe ruwe hindernissen. Geen gladde balken om je swing-overs overheen te glijden, maar ruwe bast waar ik de nodige schrammen aan heb overgehouden. Veel Jitters tegengekomen onderweg en bij start- en finish. Iedereen genoot met volle teugen!

De juryleden onderweg waren zeer vriendelijk, en hielpen met de nodige aanmoediging me door menig apenhang heen.

Het was een zware beproeving, zowel fysiek als mentaal. Maar wat heb ik genoten. We hebben de finish met elkaar gehaald! De hottub aan het einde was zo’n fijne beloning..

Die avond zelf lag ik er behoorlijk af. Niet het idee dat ik dit nogmaals zou willen doen of ook al op korte termijn weer zou kunnen en willen trainen door de spierpijn. Maar de eerste training heb ik alweer gedaan! En jawel.. wie weet dat ik in de toekomst nog wel een keer in teamverband Beltrum zou willen lopen..

“Waar is de hottub?”

“Anne, wij willen graag met een team meedoen in Beltrum en wij zoeken iemand met ervaring. Zou jij met ons mee willen doen?”

Het was een vraag van Ciska. Samen met Debby en Tieske had ze dit bedacht ergens in de zomer van 2022. Ik twijfelde niet, voelde mij vereerd en zei meteen: “Ja, dat lijkt me leuk!”

En zo ontstond team “Waar is de hottub”.

De hottub werd het doel van onze survivalrun. Natuurlijk wilden we graag de run uitlopen en het liefst finishen met het rode bandje, maar we wisten ook, dat het niet voor alle teamleden haalbaar zou zijn. Het ging ons vooral om de ervaring. Survivalrun Beltrum is sowieso een feestje voor de deelnemers, maar ook voor iedereen eromheen: de meefietsers en het publiek. Het hele dorp loopt ervoor uit. Dat zagen we onderweg en we kregen flink wat aanmoedigingen van omstanders. Ergens zag ik een oud mannetje met een stok in zijn tuin staan. Hij riep ons toe, dat hij een geweldige dag had. Dat was te zien, want hij lachte van oor tot oor. Zo mooi om mensen te zien genieten.

Voor de start waren we alle vier gespannen. Hoe zou het gaan? Na een paar hindernissen was de spanning een stuk minder en konden op ons eigen tempo de route volgen. Halverwege bleek, dat we toch een beetje moesten doorlopen, anders zouden we na 16.00 uur bij de eindhindernis zijn. We wilden koste wat kost voorkomen, dat we ingehaald zouden worden door de bezemloper, dus we spoorden elkaar aan om niet te lang te treuzelen. Wat ik mooi vond, dat er in ons team vorderingen werden gemaakt. Debby overwon haar hoogtevrees, toen ze over de hoge spaanse ruiter klom. Zonder aanmoediging van ons en van een ander behulpzaam team, had ze die zeker overgeslagen. En Ciska was helemaal verbaasd, dat ze op eigen kracht over een vrij dikke boomstam met schors was gekomen. Tieske hield haar bandje nog tot op het trainingsveld en dat was heel knap. Mijn armen waren op die plek ook opeens compleet verzuurd, dus we gingen bandloos verder. Nog een paar hindernissen en dan zouden we er zijn. Poeh, die laatste kilometers hakten erin zeg! Met kramp in kuiten, pijn in heupen en knieën hobbelden we door de straten van Beltum. De dikke boomstam die we hadden moeten doorhakken hebben we vergeten. Niet gezien zelfs. Nou ja, geen tijd meer voor. En heel eerlijk, iedereen van JIT weet dat hakken niet mijn sterkste punt is, dus misschien heb ik hem wel gezien, maar was ik er opeens blind voor.

De laatste combi ging bij mij nog wel goed, maar na ruim 4 uur waren we heel blij om de bel te kunnen luiden klokslag om 16.00u. Ons team werd omgeroepen: “Daar zijn de dames van “Waar is de hottub”. Nou die staat voor jullie klaar hoor! Speciaal warm gehouden voor jullie. En het was zo. Ze hadden er zelfs één voor ons gereserveerd! Wat een fijne afsluiting van een prachtige run met veel gezelligheid. Danique, Ralf en Hans, bedankt voor het meefietsen en lopen en ook Jurgen, die er het laatste stuk nog bij was. Ik ben trots op mijn teamgenoten, voor wie het de eerste keer was dat ze in Beltrum liepen. Supergoed, dat jullie de run hebben uitgelopen!